Na vijf maanden chemo, een operatie, 20 bestralingen en met nog vier maanden chemopillen te gaan, breekt voor mij het moment aan om weer stappen te zetten in terug naar werk. Maar hoe doe je dat? Wat kom ik onderweg tegen en hoe ga ik daar mee om? Over deze nieuwe ontdekkingsreis gaan mijn blogs.
Op weg
Op mijn ouderwetse Gazelle met twee werkende versnellingen ben ik op weg naar de stad. Zeven kilometer heen en een brug over. Nog even stevig op de trappers en dan ben ik bovenaan. Op adem komen. Daar had ik voorheen echt geen last van. Maar het mooie is dat vanaf het hoogste punt op de brug je ook weer snel vooruit kan gaan.
Een paar weken na de operatie nam mijn energie weer toe. Daar was ik erg blij mee. Ik dacht, laat ik het gaan proberen, weer wat uurtjes aan het werk gaan. Zinvol bezig zijn, bijdragen, erbij horen. Al is het maar een paar uurtjes per week. Want thuis voelde ik me af en toe een nietsnut. Alsof de afgelopen negen maanden niet zinvol waren…echt wel. Want deze geven me weer zicht op lang(er) leven en bij te dragen aan het leven van anderen. Misschien is dat laatste nog wel mijn grootste drijfveer.
Maar toch, moet je niet je energie stoppen in beter worden?
Natuurlijk! Ik hoor mijn oncoloog zeggen: “Het is topsport, je lijf is heel hard aan het werk”. Een waarschuwing om niet te snel weer aan de slag te gaan. Maar meedoen geeft ook energie. Uit onderzoek blijkt namelijk dat blijven werken tijdens de behandelingen ook bevorderlijk kan zijn voor je herstel. Wie weet is dat ook op mij van toepassing: contact met mijn collega’s, structuur in mijn dagen en plezier in het werk. In elk geval een aantal factoren die mijn werkgeluk bepalen.
In de derde versnelling zoef ik de Gele Brug naar beneden. Denkend aan mijn peettante Laurette, van wie deze fiets ooit was en waarmee zij honderden kilometers aflegde. Deze fiets houdt het nog wel even vol. Net zoals ik.
Alette
13 december 2023
#drijfveren #zingeving #plezier #werkgeluk #energie #bewegen #verbinding