Mijn hoofd is overvol van de hoeveelheid informatie die ik te verwerken kreeg. En dan werkt ’t hoofd niet meer. Niet eens meer een beetje, maar gewoon niet. Wat doe je wanneer je overspoeld wordt, of wanneer je zelf te laat bent met de informatiekraan dicht te draaien?
Nieuwe valkuilen
Laatst ging ik na een te lange werkdag (ik wist van tevoren dat het een te lange dag zou zijn, en bracht daar geen verandering in, want ‘ik moest erbij zijn’. Foutje.) naar huis, toen een collega me nog een paar vragen stelde. Toen gebeurde het: ik kon niet meer nadenken en ook geen antwoord geven. Dat is naar voor mezelf en ook voor de ander. “Mijn hoofd werkt niet meer, sorry,” zei ik nog. Dat klopte ook en toch voelde ik me er vervelend over. “Dat moet ik dus anders aanpakken”, dacht ik. Als vanzelf schoot ik in een volgend denkproces. Foutje. Want waar ik voorheen klaarstond om vragen te beantwoorden, werden dat klaar- en ‘aanstaan’ ineens mijn valkuil. Ik stapte op de fiets naar huis met een overvol hoofd.
Wat had ik wel kunnen doen?
“Geef jezelf en je hoofd tijdig rust, zodat je daarna weer verder kan”, is het advies aan mezelf. Rustmomenten inplannen dus. Daarnaast is agendamanagement belangrijk: inzicht hebben in de activiteiten per dag en wat deze aan inzet (lees energie) vragen. Stap over die drempel en vertel ‘gewoon’ tegen collega’s hoe mijn hoofd (niet) werkt, als gevolg van de chemo. Mijn hoofd en hart zitten namelijk niet altijd op dezelfde golflengte. Of op die van een collega. Daar moet ik eerlijk over zijn; er zit niks anders op. Late gevolgen zoals moeheid en verminderde concentratie zijn belangrijk in het bepalen wat ik wel of niet aankan. Het helpt ook vast wanneer ik het met enige luchtigheid breng: “Vandaag werkt mijn hoofd niet mee. Als ik ‘m eraf kon schroeven en naast me neer kon leggen, zou ik dat doen.”
Oude nieuwe ik
Je hoort mensen wel eens zeggen dat iemand verandert na een ontwrichtende ervaring. De ‘oude’ word je niet meer. Ik noem mezelf ‘mijn oude nieuwe ik’. Aan mijn intelligentie en expertise is namelijk niets veranderd. Uiterlijk oog ik ook nog steeds dezelfde knappe vrouw (ahum). Wat wel is veranderd, is mijn kijk op hoe ik wil werken. Het liefst zonder stress, met voldoende denk- en werktijd voor mezelf en anderen. Wie wil dat nou niet? Met duidelijke taken, verantwoordelijkheden en deadlines die verderop en haalbaar in de tijd liggen. Wie wil dat nou niet? Met agenda’s die niet volgepropt zijn met afspraken, zodat er ook echte ruimte overblijft. Ook bij collega’s. Wie wil dat nou niet? Relativeren en prioriteren, want niet alles is even belangrijk. Wie wil dat nou niet? Zinvol bijdragen met het werk dat je doet. Tegelijkertijd ook blijven doorzetten om doelen die je écht belangrijk vindt, te bereiken. En wanneer het tegenzit vertrouwen op je veerkracht. Wie wil dat nou niet?
Dus waarom laten we ons dan toch telkens weer overspoelen met informatie en activiteiten? Het zou ons allemaal helpen als we af en toe worden teruggefloten en beseffen dat ons werkethos anders moet en ook anders kan. Dat we daar allemaal beter van worden. Ik word er in elk geval beter van.
Alette
#overprikkeling #bijwerkingen #reintegreren #kankerenwerk #coaching #werkenkanker #lategevolgenkanker #betermensworden #reflecteren #werkethos